Το δημοτικό σχολείο Μεγάρου

3:28 π.μ. Varvatos Nikos 0 Comments

Ένα υπόγειο δέχονταν κατά τα χρόνια της δουλείας τα τρομαγμένα Ελληνόπουλα της Ραδοσίνιστας, για να μάθουν τα πρώτα γράμματα. Δάσκαλος στα δύσκολα αυτά χρόνια ήταν ένας χωρικός, ο οποίος κατείχε τόσες γνώσεις, όσες χρειαζόταν για να τους διδάξει με πρακτικό τρόπο τα πρώτα γράμματα. Ο δάσκαλος πληρωνόταν από την εκκλησία.
Όταν πέρασε ο Πατροκοσμάς από τα χώματά μας, συνέστησε στους χωριανούς μας να κάνουν το σχολείο όσο μπορούν καλύτερο, γιατί, τους είπε, πρώτα χρειάζεται σχολείο και ύστερα εκκλησία. ΄Ετσι στο κέντρο του χωριού, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου έχτισαν ένα μικρό σπιτάκι, που το χρησιμοποιούσαν για σχολείο. Υποχρεωτική εκπαίδευση δεν ίσχυε τότε και τα παιδιά πήγαιναν σχολείο ως τις αρχές του Μαρτίου γιατί ύστερα άρχιζαν οι εξωτερικές δουλειές και απασχολούνταν σ’ αυτές.



Με την ανατολή του 20ου αιώνα πολλοί Μεγαριώτες είχαν μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου ίδρυσαν και την « Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα Ραδοσινιωτών ο Άγιος Δημήτριος » το 1900 ή το 1902. Το 1906 στο ερειπωμένο σχολείο που είχε χτιστεί περίπου το 1770, κτίστηκε δίπατο κτίριο με δυο μεγάλες αίθουσες διδασκαλίας κι ένα γραφείο. Στο ίδιο κτίριο συστεγαζόταν το κοινοτικό γραφείο και το κοινοτικό καφενείο. Οι λεγόμενοι γραμματοδιδάσκαλοι πληρωνόταν τώρα από την εκκλησία ξανά.

Για κάποιο χρονικό διάστημα δε λειτουργούσε κανονικά και μόνο όταν το 1912 ελευθερώθηκα τα χώματά μας άρχισε πλέον κανονικά η λειτουργία του. Οι μαθητές όμως ήταν πολλοί και το κτίριο αυτό δεν επαρκούσε γι’ αυτό σκέφτηκαν το χτίσιμο μεγαλύτερου κτιρίου. Εξάλλου το 1924 είχε προαχθεί το σχολείο σε τριτάξιο.
Την πρωτοβουλία για το χτίσιμο του καινούριου διδακτηρίου ανέλαβε ο χειρούργος ιατρός Βασιλόπουλος Αλέξανδρος που καταγόταν από το Μέγαρο αλλά ζούσε στα Γρεβενά.
Τα πρώτα χρήματα, 100 χρυσές λίρες, τα διέθεσε ο παραπάνω αναφερόμενος σύλλογος Ραδοσινιωτών της Αίοβα των Η.Π.Α.
Εν συνεχεία δόθηκε και κρατική επιχορήγηση και το 1928 άρχισε το χτίσιμο του καινούριου κτιρίου, σε άλλο σημείο του χωριού κοντά στην εκκλησία της Παναγίας.
Λειτούργησε σαν τριτάξιο σχολείο από το 1929 ως το 1940.Μέχρι το 1942 έπαψε να λειτουργεί. Το 1941 και 1942 χρησιμοποιήθηκε από τους Ιταλούς κατακτητές σαν στρατώνας. Το 1943-1944 οι Γερμανοί προσπάθησαν να το κάψουν αλλά οι γυναίκες της γειτονιάς Γκουλέτσου Γιώργαινα, Κακαφίκα Βασιλική, Γκούμα Γιώργαινα και άλλες κατάφεραν να τη σβήσουν. Από το φθινόπωρο του 1945 λειτούργησε με δυο δασκάλους, τον Μπίθα Διονύσιο και τον Πορφύρη Κωνσταντίνο, μετά τον εμφύλιο πόλεμο το 1950 δάσκαλοι ήταν η Θάνου Μαριάνθη και ο Πορφύρης Κων/νος.
Τα τελευταία χρόνια όμως λειτουργεί σαν μονοθέσιο λόγω της έλλειψης μαθητών.